9 Augustus deel 1

Waarde landgenoten, dat wil zeggen in de hoop dat er nog landgenoten zijn nu, want we zitten hier al een drietal weken op het zuidelijk halfrond, en weten bijna niets meer van het politieke reilen en zeilen van ons harmonische landje.
Waarde landgenoten, familieleden, vrienden en sympathisanten: onze kinderen zijn meesters, ze zijn meesterlijk. Nu, eigenlijk verdenken we alle kinderen ervan deze kwaliteiten te bezitten, maar voor ons, als prille ouders, is dit de eerste confrontatie met het vernuft van deze wezentjes. Ze zijn namelijk meesterlijk in het bewerken van tijd, het zijn tijdsmeden, onze villa een tijdssmidse waarin deze ambachtsmensjes hun kunsten vertonen. Ze leggen zich vooral toe op het rekken van één bepaald tijdsscharnier van de dag: de avond, bij voorkeur het kwartier net voor het slapen gaan. Papa en mama hoeven niets meer te zeggen. Ze lezen gewoon onze lichaamstaal en weten wanneer ze met hun gegoochel moeten beginnen.
Op dit moment wordt nog een andere kwaliteit duidelijk. Iedere moderne atleet zou jaloers zijn op onze kindjes. Ze bezitten namelijk ook het zeldzame talent om te pieken. Pieken, een beetje een modewoord, dat iedere zichzelf respecterende sportman of –vrouw hoort te kennen en een talent dat ze onder de knie horen te hebben. Ze kanaliseren al hun energie naar dat welbepaalde kwartier net voor het slapen gaan. Voor de middag zijn ze kalm en rustig en dat gaat eigenlijk in dalende lijn gedurende heel de dag. Ze worden steeds rustiger, waardoor ze zo rustig worden dat ze(meestal) zelfs even in slaap vallen, waarna ze, nog steeds rustig, weer ontwaken en weer stilletjes beginnen spelen, maar dit alles aan een bedrieglijk traag tempo. Bedrieglijk want, onder deze façade schuilt een sluimerende orkaan van uitgelaten vrolijkheid en hyperactiviteit. Die sparen ze echter op totdat de twee onschuldige, onervaren en nietsvermoedende ouders weer snode plannen smeden om hen in bed te steken. De minste achteloze, schijnbaar onschuldige opmerking over een bed of een bad triggert dan de verborgen schakelaar en daar gaan ze…
Al die gebalde, opgespaarde energie wordt losgelaten in een wervelwind van geschreeuw, gelach, geren, geklop, geloop, gespring en gedans. De laatste twee dagen waren we de stille getuigen van een variant waarbij opa als hobbelpaard werd gebruikt, én, of, als schietstoel, het hangt ervan af. Wanneer dan de twee ouders er eindelijk in slagen ze te pakken te krijgen, moeten ze nog wel tandjes poetsen, pipi doen, of erger, én op de ‘toilet’! Waarna ze nog ergens pijn krijgen, of een aanval van knuffeligheid, die dan overgaat in een soort wurging die niet aflaat, of een kus-offensief, maar dan zijn wel de meeste demonen bezweerd en lukt het hen meestal wel ze redelijk snel onder zeil te krijgen.
Natuurlijk, na dit intermezzo, wat volgens de keiharde beslissing van de ouders, een kwartier ging duren, is er meer dan een uur voorbij, en zijn de tijdsverslindertjes zo verzadigd, dat ze de nacht nodig hebben om hun ‘tijdvreetbatterijen’ op te laden en doen ze zelfvoldaan hun oogjes en snaveltjes toe. Maar soms zijn ze in een sadistische bui en lijken ze zelfs ’s nachts onverzadigbaar, en slokken ze nog wat nachtrust van papa en mama op, voor ze wel te rusten zeggen aan meneer den uil. Volgens ons hebben ze een deal met het zandmannetje dat hij af en toe een dag overslaat, of op zijn minst een paar uur. Mr Sandman, bring me a dream….