Vandaag zijn we naar een rustoord geweest, namelijk naar Stellenrust! Een ongelooflijk idyllisch stukje wijnlandschap in het midden van de uitgestrekte Stellenbosch wijnvelden, op de top van een heuvel, met uitzicht op een bergketen aan de ene kant en een vruchtbare vallei aan de andere kant. We waren de eerste gasten van de dag, en werden vorstelijk ontvangen. Charisma heette onze gastvrouw, en ze was waarlijk zeer charmant.
Ze liet ons alle wijnen van het wijnhuis proeven, maar dan ook alle wijnen. Of ze dit eigenlijk mocht, weten wij niet, maar we vonden dit tof! Werkelijk tof! Het gebouw was een beetje gemodelleerd naar de oude romeinse landerijen, met zuilen in de voortuin en een waterpartij. Dit, gecombineerd met een stralende winterzon, gaf een prachtige sfeer. Het charisma van Charisma was ook een niet te onderschatten factor en al gauw voelden we ons helemaal thuis. Binnen was voldoende ruimte voorzien, zodat onze schaapjes daar naar hartelust konden rondrennen.
Stellenrust is onze favoriete Zuidafrikaanse wijn. We wilden dan ook perse naar dit estate komen. En we voelden ons hier direct thuis. Zelfs oma Fiene heeft mee gedaan aan de proeverij(voor ingewijden zal dit een zeer speciaal nieuwtje zijn!). We wilden deze ervaring in alle geval delen met de wereld, zodat de wereld weet dat wij hier nier blootgesteld zijn aan alle plagen van Egypte, maar dat wij hier zelfs genieten van het leven, en ons niets ontzeggen. Mama Lut en papa Dave wilden al lang eens een verlof met af en toe een glaasje wijn en een hapje. Na twee weken water en brood deed het deugd! Tot binnenkort. Schol!
zaterdag 9 augustus 2008
9 Augustus deel 1
Waarde landgenoten, dat wil zeggen in de hoop dat er nog landgenoten zijn nu, want we zitten hier al een drietal weken op het zuidelijk halfrond, en weten bijna niets meer van het politieke reilen en zeilen van ons harmonische landje.
Waarde landgenoten, familieleden, vrienden en sympathisanten: onze kinderen zijn meesters, ze zijn meesterlijk. Nu, eigenlijk verdenken we alle kinderen ervan deze kwaliteiten te bezitten, maar voor ons, als prille ouders, is dit de eerste confrontatie met het vernuft van deze wezentjes. Ze zijn namelijk meesterlijk in het bewerken van tijd, het zijn tijdsmeden, onze villa een tijdssmidse waarin deze ambachtsmensjes hun kunsten vertonen. Ze leggen zich vooral toe op het rekken van één bepaald tijdsscharnier van de dag: de avond, bij voorkeur het kwartier net voor het slapen gaan. Papa en mama hoeven niets meer te zeggen. Ze lezen gewoon onze lichaamstaal en weten wanneer ze met hun gegoochel moeten beginnen.
Op dit moment wordt nog een andere kwaliteit duidelijk. Iedere moderne atleet zou jaloers zijn op onze kindjes. Ze bezitten namelijk ook het zeldzame talent om te pieken. Pieken, een beetje een modewoord, dat iedere zichzelf respecterende sportman of –vrouw hoort te kennen en een talent dat ze onder de knie horen te hebben. Ze kanaliseren al hun energie naar dat welbepaalde kwartier net voor het slapen gaan. Voor de middag zijn ze kalm en rustig en dat gaat eigenlijk in dalende lijn gedurende heel de dag. Ze worden steeds rustiger, waardoor ze zo rustig worden dat ze(meestal) zelfs even in slaap vallen, waarna ze, nog steeds rustig, weer ontwaken en weer stilletjes beginnen spelen, maar dit alles aan een bedrieglijk traag tempo. Bedrieglijk want, onder deze façade schuilt een sluimerende orkaan van uitgelaten vrolijkheid en hyperactiviteit. Die sparen ze echter op totdat de twee onschuldige, onervaren en nietsvermoedende ouders weer snode plannen smeden om hen in bed te steken. De minste achteloze, schijnbaar onschuldige opmerking over een bed of een bad triggert dan de verborgen schakelaar en daar gaan ze…
Al die gebalde, opgespaarde energie wordt losgelaten in een wervelwind van geschreeuw, gelach, geren, geklop, geloop, gespring en gedans. De laatste twee dagen waren we de stille getuigen van een variant waarbij opa als hobbelpaard werd gebruikt, én, of, als schietstoel, het hangt ervan af. Wanneer dan de twee ouders er eindelijk in slagen ze te pakken te krijgen, moeten ze nog wel tandjes poetsen, pipi doen, of erger, én op de ‘toilet’! Waarna ze nog ergens pijn krijgen, of een aanval van knuffeligheid, die dan overgaat in een soort wurging die niet aflaat, of een kus-offensief, maar dan zijn wel de meeste demonen bezweerd en lukt het hen meestal wel ze redelijk snel onder zeil te krijgen.
Natuurlijk, na dit intermezzo, wat volgens de keiharde beslissing van de ouders, een kwartier ging duren, is er meer dan een uur voorbij, en zijn de tijdsverslindertjes zo verzadigd, dat ze de nacht nodig hebben om hun ‘tijdvreetbatterijen’ op te laden en doen ze zelfvoldaan hun oogjes en snaveltjes toe. Maar soms zijn ze in een sadistische bui en lijken ze zelfs ’s nachts onverzadigbaar, en slokken ze nog wat nachtrust van papa en mama op, voor ze wel te rusten zeggen aan meneer den uil. Volgens ons hebben ze een deal met het zandmannetje dat hij af en toe een dag overslaat, of op zijn minst een paar uur. Mr Sandman, bring me a dream….
Waarde landgenoten, familieleden, vrienden en sympathisanten: onze kinderen zijn meesters, ze zijn meesterlijk. Nu, eigenlijk verdenken we alle kinderen ervan deze kwaliteiten te bezitten, maar voor ons, als prille ouders, is dit de eerste confrontatie met het vernuft van deze wezentjes. Ze zijn namelijk meesterlijk in het bewerken van tijd, het zijn tijdsmeden, onze villa een tijdssmidse waarin deze ambachtsmensjes hun kunsten vertonen. Ze leggen zich vooral toe op het rekken van één bepaald tijdsscharnier van de dag: de avond, bij voorkeur het kwartier net voor het slapen gaan. Papa en mama hoeven niets meer te zeggen. Ze lezen gewoon onze lichaamstaal en weten wanneer ze met hun gegoochel moeten beginnen.
Op dit moment wordt nog een andere kwaliteit duidelijk. Iedere moderne atleet zou jaloers zijn op onze kindjes. Ze bezitten namelijk ook het zeldzame talent om te pieken. Pieken, een beetje een modewoord, dat iedere zichzelf respecterende sportman of –vrouw hoort te kennen en een talent dat ze onder de knie horen te hebben. Ze kanaliseren al hun energie naar dat welbepaalde kwartier net voor het slapen gaan. Voor de middag zijn ze kalm en rustig en dat gaat eigenlijk in dalende lijn gedurende heel de dag. Ze worden steeds rustiger, waardoor ze zo rustig worden dat ze(meestal) zelfs even in slaap vallen, waarna ze, nog steeds rustig, weer ontwaken en weer stilletjes beginnen spelen, maar dit alles aan een bedrieglijk traag tempo. Bedrieglijk want, onder deze façade schuilt een sluimerende orkaan van uitgelaten vrolijkheid en hyperactiviteit. Die sparen ze echter op totdat de twee onschuldige, onervaren en nietsvermoedende ouders weer snode plannen smeden om hen in bed te steken. De minste achteloze, schijnbaar onschuldige opmerking over een bed of een bad triggert dan de verborgen schakelaar en daar gaan ze…
Al die gebalde, opgespaarde energie wordt losgelaten in een wervelwind van geschreeuw, gelach, geren, geklop, geloop, gespring en gedans. De laatste twee dagen waren we de stille getuigen van een variant waarbij opa als hobbelpaard werd gebruikt, én, of, als schietstoel, het hangt ervan af. Wanneer dan de twee ouders er eindelijk in slagen ze te pakken te krijgen, moeten ze nog wel tandjes poetsen, pipi doen, of erger, én op de ‘toilet’! Waarna ze nog ergens pijn krijgen, of een aanval van knuffeligheid, die dan overgaat in een soort wurging die niet aflaat, of een kus-offensief, maar dan zijn wel de meeste demonen bezweerd en lukt het hen meestal wel ze redelijk snel onder zeil te krijgen.
Natuurlijk, na dit intermezzo, wat volgens de keiharde beslissing van de ouders, een kwartier ging duren, is er meer dan een uur voorbij, en zijn de tijdsverslindertjes zo verzadigd, dat ze de nacht nodig hebben om hun ‘tijdvreetbatterijen’ op te laden en doen ze zelfvoldaan hun oogjes en snaveltjes toe. Maar soms zijn ze in een sadistische bui en lijken ze zelfs ’s nachts onverzadigbaar, en slokken ze nog wat nachtrust van papa en mama op, voor ze wel te rusten zeggen aan meneer den uil. Volgens ons hebben ze een deal met het zandmannetje dat hij af en toe een dag overslaat, of op zijn minst een paar uur. Mr Sandman, bring me a dream….
9 augustus 2008 1
Waarde Breughelianen, onze kinderen zijn kunstenaars. Het zijn echte artiesten, ze maken dingen, ze produceren kunst. In allerlei vormen. Geef ze boetseerklei en wat scalpen en modelleerhoutjes en ze maken de wonderbaarlijkste dingen, het ene al mooier dan het andere.
Wat wel speciaal is, is dat elk kunstwerk hoe dan ook, op de één of andere manier gerelateerd is met ‘lekker kos’. Eten staat centraal in ons leven. In het leven van papa en mama stond dit, zoals de ingewijden onder jullie al wel weten, ook al ongeveer daar, dus je kunt je inbeelden hoe verheugd wij beiden zijn over dit voor anderen misschien triviaal feit. Ze maken dus kunst over eten, ze boetseren bordjes, ze boetseren eten, ze tekenen eten, ze zingen over eten, ze smakken soms zelfs in hun slaap. Moesten we ze niet in het oog houden, zouden ze hun plasticine ook daadwerkelijk opeten(papa dacht er even aan dit aan te moedigen, het zou misschien iets kunnen verhelpen aan de al te vlotte stoelgang van onze kleinste?).
Opa was gisteren chocola aan het eten voor de televisie, met een lekker kopje koffie; hij draaide zich plots om naar ons en zei:’ wilt ge nu eens wa weten?’. Wij zeiden, zoals altijd, volmondig ja.( Weer andere ingewijden zullen weten dat opa alleen zinnige dingen vertelt, dus…) Opa vertelde dat hij net een stukje chocola had laten vallen op het tapijt en dat hij het, half naar de televisie kijkend, had opgeraapt. Hij zei dat er een rare smaak aan zat en dat we voorzichtig moesten zijn met die chocola, hij zou wel eens vervallen kunnen zijn. Even later liet hij zijn lepeltje vallen en bukte zich om dit op te rapen, en kijk, wat lag daar? Ja hoor ,een stukje chocola, heel vers en knapperig. Om maar te zeggen dat de kunstwerkjes van onze artistieke dochters zeer levensecht zijn, en zelfs de meest doorwinterde snoepers om de tuin kunnen leiden. Wees gewaarschuwd! Nu, opa loopt hier nog steeds enthousiast rond, dus zo ongezond zal een stukje plasticine niet zijn.
En, ze maken niet alleen kunstwerkjes over eten, ze maken er ook elke dag verschillende uit eten, vooral onze kleinste;, maar daar gaan we nu niet over uitweiden, we houden het smaakvol.
Dit was even een klein intermezzo voor de middag, straks nog wat nieuwe foto’s, met misschien een kleine expositie van hedendaagse Zuidafrikaanse kunst. Tot wederhoren. L & D.
Wat wel speciaal is, is dat elk kunstwerk hoe dan ook, op de één of andere manier gerelateerd is met ‘lekker kos’. Eten staat centraal in ons leven. In het leven van papa en mama stond dit, zoals de ingewijden onder jullie al wel weten, ook al ongeveer daar, dus je kunt je inbeelden hoe verheugd wij beiden zijn over dit voor anderen misschien triviaal feit. Ze maken dus kunst over eten, ze boetseren bordjes, ze boetseren eten, ze tekenen eten, ze zingen over eten, ze smakken soms zelfs in hun slaap. Moesten we ze niet in het oog houden, zouden ze hun plasticine ook daadwerkelijk opeten(papa dacht er even aan dit aan te moedigen, het zou misschien iets kunnen verhelpen aan de al te vlotte stoelgang van onze kleinste?).
Opa was gisteren chocola aan het eten voor de televisie, met een lekker kopje koffie; hij draaide zich plots om naar ons en zei:’ wilt ge nu eens wa weten?’. Wij zeiden, zoals altijd, volmondig ja.( Weer andere ingewijden zullen weten dat opa alleen zinnige dingen vertelt, dus…) Opa vertelde dat hij net een stukje chocola had laten vallen op het tapijt en dat hij het, half naar de televisie kijkend, had opgeraapt. Hij zei dat er een rare smaak aan zat en dat we voorzichtig moesten zijn met die chocola, hij zou wel eens vervallen kunnen zijn. Even later liet hij zijn lepeltje vallen en bukte zich om dit op te rapen, en kijk, wat lag daar? Ja hoor ,een stukje chocola, heel vers en knapperig. Om maar te zeggen dat de kunstwerkjes van onze artistieke dochters zeer levensecht zijn, en zelfs de meest doorwinterde snoepers om de tuin kunnen leiden. Wees gewaarschuwd! Nu, opa loopt hier nog steeds enthousiast rond, dus zo ongezond zal een stukje plasticine niet zijn.
En, ze maken niet alleen kunstwerkjes over eten, ze maken er ook elke dag verschillende uit eten, vooral onze kleinste;, maar daar gaan we nu niet over uitweiden, we houden het smaakvol.
Dit was even een klein intermezzo voor de middag, straks nog wat nieuwe foto’s, met misschien een kleine expositie van hedendaagse Zuidafrikaanse kunst. Tot wederhoren. L & D.
vrijdag 8 augustus 2008
8 augustus 2008
Waarde Breughelianen, onze kinderen zijn kunstenaars. Het zijn echte artiesten, ze maken dingen, ze produceren kunst. In allerlei vormen. Geef ze boetseerklei en wat scalpen en modelleerhoutjes en ze maken de wonderbaarlijkste dingen, het ene al mooier dan het andere.
Wat wel speciaal is, is dat elk kunstwerk hoe dan ook, op de één of andere manier gerelateerd is met ‘lekker kos’. Eten staat centraal in ons leven. In het leven van papa en mama stond dit, zoals de ingewijden onder jullie al wel weten, ook al ongeveer daar, dus je kunt je inbeelden hoe verheugd wij beiden zijn over dit voor anderen misschien triviaal feit. Ze maken dus kunst over eten, ze boetseren bordjes, ze boetseren eten, ze tekenen eten, ze zingen over eten, ze smakken soms zelfs in hun slaap. Moesten we ze niet in het oog houden, zouden ze hun plasticine ook daadwerkelijk opeten(papa dacht er even aan dit aan te moedigen, het zou misschien iets kunnen verhelpen aan de al te vlotte stoelgang van onze kleinste?).
Opa was gisteren chocola aan het eten voor de televisie, met een lekker kopje koffie; hij draaide zich plots om naar ons en zei:’ wilt ge nu eens wa weten?’. Wij zeiden, zoals altijd, volmondig ja.( Weer andere ingewijden zullen weten dat opa alleen zinnige dingen vertelt, dus…) Opa vertelde dat hij net een stukje chocola had laten vallen op het tapijt en dat hij het, half naar de televisie kijkend, had opgeraapt. Hij zei dat er een rare smaak aan zat en dat we voorzichtig moesten zijn met die chocola, hij zou wel eens vervallen kunnen zijn. Even later liet hij zijn lepeltje vallen en bukte zich om dit op te rapen, en kijk, wat lag daar? Ja hoor ,een stukje chocola, heel vers en knapperig. Om maar te zeggen dat de kunstwerkjes van onze artistieke dochters zeer levensecht zijn, en zelfs de meest doorwinterde snoepers om de tuin kunnen leiden. Wees gewaarschuwd! Nu, opa loopt hier nog steeds enthousiast rond, dus zo ongezond zal een stukje plasticine niet zijn.
En, ze maken niet alleen kunstwerkjes over eten, ze maken er ook elke dag verschillende uit eten, vooral onze kleinste;, maar daar gaan we nu niet over uitweiden, we houden het smaakvol.
Dit was even een klein intermezzo voor de middag, straks nog wat nieuwe foto’s, met misschien een kleine expositie van hedendaagse Zuidafrikaanse kunst. Tot wederhoren. L & D.
Wat wel speciaal is, is dat elk kunstwerk hoe dan ook, op de één of andere manier gerelateerd is met ‘lekker kos’. Eten staat centraal in ons leven. In het leven van papa en mama stond dit, zoals de ingewijden onder jullie al wel weten, ook al ongeveer daar, dus je kunt je inbeelden hoe verheugd wij beiden zijn over dit voor anderen misschien triviaal feit. Ze maken dus kunst over eten, ze boetseren bordjes, ze boetseren eten, ze tekenen eten, ze zingen over eten, ze smakken soms zelfs in hun slaap. Moesten we ze niet in het oog houden, zouden ze hun plasticine ook daadwerkelijk opeten(papa dacht er even aan dit aan te moedigen, het zou misschien iets kunnen verhelpen aan de al te vlotte stoelgang van onze kleinste?).
Opa was gisteren chocola aan het eten voor de televisie, met een lekker kopje koffie; hij draaide zich plots om naar ons en zei:’ wilt ge nu eens wa weten?’. Wij zeiden, zoals altijd, volmondig ja.( Weer andere ingewijden zullen weten dat opa alleen zinnige dingen vertelt, dus…) Opa vertelde dat hij net een stukje chocola had laten vallen op het tapijt en dat hij het, half naar de televisie kijkend, had opgeraapt. Hij zei dat er een rare smaak aan zat en dat we voorzichtig moesten zijn met die chocola, hij zou wel eens vervallen kunnen zijn. Even later liet hij zijn lepeltje vallen en bukte zich om dit op te rapen, en kijk, wat lag daar? Ja hoor ,een stukje chocola, heel vers en knapperig. Om maar te zeggen dat de kunstwerkjes van onze artistieke dochters zeer levensecht zijn, en zelfs de meest doorwinterde snoepers om de tuin kunnen leiden. Wees gewaarschuwd! Nu, opa loopt hier nog steeds enthousiast rond, dus zo ongezond zal een stukje plasticine niet zijn.
En, ze maken niet alleen kunstwerkjes over eten, ze maken er ook elke dag verschillende uit eten, vooral onze kleinste;, maar daar gaan we nu niet over uitweiden, we houden het smaakvol.
Dit was even een klein intermezzo voor de middag, straks nog wat nieuwe foto’s, met misschien een kleine expositie van hedendaagse Zuidafrikaanse kunst. Tot wederhoren. L & D.
dinsdag 5 augustus 2008
5 augustus 2008
Waarde parochianen, het evangelie gaan we laten voor wat het is, we vallen vandaag met de deur in huis. Wegens veelvuldige en aanhoudende klachten en schrik voor een geldverslindende rechtszaak, houden we de inleiding deze keer zeer kort.
Ondertussen voelen wij ons al echte ouders, met echte kindjes, zéér echte kindjes; Die, zoals alle kindjes ontevreden zijn als ze niet krijgen wat ze willen, die rebelleren als ze vinden dat ze dat moeten, hoe jong ze ook nog zijn, die ongelofelijk lief kunnen zijn, als ze weer wel eens gekregen hebben wat ze wilden. En, wat meer is, we beginnen elkaar beter en beter te kennen, en elkaar meer en meer te vertrouwen, en dat geldt in twee richtingen.
Het dagelijkse badritueel kent vele schakeringen, maar het geluid van de varkensslachting dat initieel gepaard ging met het wassen van Merel’s haar, heeft plaats geruimd voor een moedig volgehouden ademhaling met de tanden op elkaar. Mama en papa vinden dit een ongelofelijke evolutie, en is maar en voorbeeld van het groeiende vertrouwen van de kleine smulpaap. Deze bijnaam is trouwens volkomen terecht! Je zou het moeten zien, dat kind kan eten, het heeft geen naam, en alles zo rustig en kalm en smaakvol. Ze eet werkelijk alles. En, wee de vermaledijde die haar bord wegneemt voor de laatste kruimel verorberd is, die riskeert littekens van een vork in zijn hand.
Op restaurant gaan met onze twee meissies is ook fantastisch aangenaam, deze kindjes zijn ongelofelijk braaf, ze blijven zitten aan tafel, ze eten proper, ze zijn lief, beleefd, met de nodige kleurboeken en potloden worden zelfs de meest moeilijke proeven met glans doorstaan. Het enige probleem is soms in het restaurant geraken, want in de auto zitten doen ze echt niet zo graag. “Pappie, ik wil nie grote rij nie, wil kleinkie rij!” Maar om ergens te geraken moet je meestal toch even in de kar!
Iedere dag worden we meer en meer getest, onze vastberadenheid en weerstand worden gepeild en we moeten er echt voor blijven zorgen dat we op dezelfde golflengte zitten. Anathi is zelfs al gestraft geweest, en vroeger naar bed gemoeten dan haar kleine zus. Wie niet horen wil moet voelen. Dit vond ze hoegenaamd niet leuk. Wij ook niet trouwens, maar de test werkt in twee richtingen. Ook wij tasten af, en bij Merel ondervinden we al veel minder weerstand en koppigheid, en veel minder terughoudendheid.
Beide dames zijn slim. De ene al meer geslepen dan de andere, en ze gebruiken al hun talenten om ons te charmeren. Het is voor ons duidelijk dat het kleinste de laatste periode redelijk verwend is geweest en dat Anathi waarschijnlijk veel affectie is tekort geschoten, wat tot gevolg heeft dat we hier nu zitten met een klein sprot dat gewend is van zeer veel aandacht te vragen en ook te krijgen, én met de oudste die nu ook haar kans waagt, en ook aandacht vraagt, wat wij haar volste recht vinden. Dit resulteert in een zekere vorm van jaloezie, die zich niet manifesteert tussen de meisjes onderling, maar tegenover ons. Geven we de ene wat meer aandacht, dan is de ander (een beetje) misnoegd, en vice versa. Waarbij we wel moeten vermelden, dank daarvoor aan Nadine, de lerares die ons les gegeven heeft in de adoptievoorbereidingsklassen en die ons dit heeft laten beseffen, dat Anathi waarschijnlijk nooit echt de kans heeft gekregen van kind te zijn en nu wel écht die kans verdient. Zij hoort die tijd ook te mogen inhalen, en wij twee gaan haar daar ook in steunen. De buitenwereld zal dat misschien soms niet begrijpen, maar so be it! Zij wil nog in de buggy zitten, ze wil opgetild worden, ze wil affectie, ze wil ook vertroeteld worden net als iedere andere baby, alleen wil zij dat nu, op vijfjarige leeftijd.
Over de eerste jaren weten we niets, helemaal niets. Dit stemt ons een beetje droevig, want we hadden dit graag anders gezien. We weten eigenlijk helemaal niet of de kindjes een goede mama hadden of genoeg liefde gekregen hebben. Ze is simpelweg verdwenen. Over een papa is al helemaal niets geweten. Eén verwijzingspunt naar een gemis in het verleden manifesteert zich dus bij Anathi, maar helemaal zeker kunnen we daar ook niet van zijn.
In ieder geval, we wilden allebei een dochter, het zijn er nu twee(wat we heel in het begin, pas getrouwd, eigenlijk ook wilden). Een dubbele cadeau. In verrassingsverpakking. Zoals een chinees fortune cookie. Ons fortuin loopt hier nu rond, rondhuppelend geluk. Twee emotionele orkaantjes, waarvan we soms alleen het oog mogen aanschouwen, waar het extreem windstil is, maar waar het weer ieder moment kan omslaan. Onze Venus en Serena; onze Pepsi en Shirlie; onze yin en yang; onze…; ons, alles draait nu om ons, maar ons is nu anders, ons is nu vier!
Ondertussen voelen wij ons al echte ouders, met echte kindjes, zéér echte kindjes; Die, zoals alle kindjes ontevreden zijn als ze niet krijgen wat ze willen, die rebelleren als ze vinden dat ze dat moeten, hoe jong ze ook nog zijn, die ongelofelijk lief kunnen zijn, als ze weer wel eens gekregen hebben wat ze wilden. En, wat meer is, we beginnen elkaar beter en beter te kennen, en elkaar meer en meer te vertrouwen, en dat geldt in twee richtingen.
Het dagelijkse badritueel kent vele schakeringen, maar het geluid van de varkensslachting dat initieel gepaard ging met het wassen van Merel’s haar, heeft plaats geruimd voor een moedig volgehouden ademhaling met de tanden op elkaar. Mama en papa vinden dit een ongelofelijke evolutie, en is maar en voorbeeld van het groeiende vertrouwen van de kleine smulpaap. Deze bijnaam is trouwens volkomen terecht! Je zou het moeten zien, dat kind kan eten, het heeft geen naam, en alles zo rustig en kalm en smaakvol. Ze eet werkelijk alles. En, wee de vermaledijde die haar bord wegneemt voor de laatste kruimel verorberd is, die riskeert littekens van een vork in zijn hand.
Op restaurant gaan met onze twee meissies is ook fantastisch aangenaam, deze kindjes zijn ongelofelijk braaf, ze blijven zitten aan tafel, ze eten proper, ze zijn lief, beleefd, met de nodige kleurboeken en potloden worden zelfs de meest moeilijke proeven met glans doorstaan. Het enige probleem is soms in het restaurant geraken, want in de auto zitten doen ze echt niet zo graag. “Pappie, ik wil nie grote rij nie, wil kleinkie rij!” Maar om ergens te geraken moet je meestal toch even in de kar!
Iedere dag worden we meer en meer getest, onze vastberadenheid en weerstand worden gepeild en we moeten er echt voor blijven zorgen dat we op dezelfde golflengte zitten. Anathi is zelfs al gestraft geweest, en vroeger naar bed gemoeten dan haar kleine zus. Wie niet horen wil moet voelen. Dit vond ze hoegenaamd niet leuk. Wij ook niet trouwens, maar de test werkt in twee richtingen. Ook wij tasten af, en bij Merel ondervinden we al veel minder weerstand en koppigheid, en veel minder terughoudendheid.
Beide dames zijn slim. De ene al meer geslepen dan de andere, en ze gebruiken al hun talenten om ons te charmeren. Het is voor ons duidelijk dat het kleinste de laatste periode redelijk verwend is geweest en dat Anathi waarschijnlijk veel affectie is tekort geschoten, wat tot gevolg heeft dat we hier nu zitten met een klein sprot dat gewend is van zeer veel aandacht te vragen en ook te krijgen, én met de oudste die nu ook haar kans waagt, en ook aandacht vraagt, wat wij haar volste recht vinden. Dit resulteert in een zekere vorm van jaloezie, die zich niet manifesteert tussen de meisjes onderling, maar tegenover ons. Geven we de ene wat meer aandacht, dan is de ander (een beetje) misnoegd, en vice versa. Waarbij we wel moeten vermelden, dank daarvoor aan Nadine, de lerares die ons les gegeven heeft in de adoptievoorbereidingsklassen en die ons dit heeft laten beseffen, dat Anathi waarschijnlijk nooit echt de kans heeft gekregen van kind te zijn en nu wel écht die kans verdient. Zij hoort die tijd ook te mogen inhalen, en wij twee gaan haar daar ook in steunen. De buitenwereld zal dat misschien soms niet begrijpen, maar so be it! Zij wil nog in de buggy zitten, ze wil opgetild worden, ze wil affectie, ze wil ook vertroeteld worden net als iedere andere baby, alleen wil zij dat nu, op vijfjarige leeftijd.
Over de eerste jaren weten we niets, helemaal niets. Dit stemt ons een beetje droevig, want we hadden dit graag anders gezien. We weten eigenlijk helemaal niet of de kindjes een goede mama hadden of genoeg liefde gekregen hebben. Ze is simpelweg verdwenen. Over een papa is al helemaal niets geweten. Eén verwijzingspunt naar een gemis in het verleden manifesteert zich dus bij Anathi, maar helemaal zeker kunnen we daar ook niet van zijn.
In ieder geval, we wilden allebei een dochter, het zijn er nu twee(wat we heel in het begin, pas getrouwd, eigenlijk ook wilden). Een dubbele cadeau. In verrassingsverpakking. Zoals een chinees fortune cookie. Ons fortuin loopt hier nu rond, rondhuppelend geluk. Twee emotionele orkaantjes, waarvan we soms alleen het oog mogen aanschouwen, waar het extreem windstil is, maar waar het weer ieder moment kan omslaan. Onze Venus en Serena; onze Pepsi en Shirlie; onze yin en yang; onze…; ons, alles draait nu om ons, maar ons is nu anders, ons is nu vier!
Abonneren op:
Posts (Atom)
