5 augustus 2008

Waarde parochianen, het evangelie gaan we laten voor wat het is, we vallen vandaag met de deur in huis. Wegens veelvuldige en aanhoudende klachten en schrik voor een geldverslindende rechtszaak, houden we de inleiding deze keer zeer kort.
Ondertussen voelen wij ons al echte ouders, met echte kindjes, zéér echte kindjes; Die, zoals alle kindjes ontevreden zijn als ze niet krijgen wat ze willen, die rebelleren als ze vinden dat ze dat moeten, hoe jong ze ook nog zijn, die ongelofelijk lief kunnen zijn, als ze weer wel eens gekregen hebben wat ze wilden. En, wat meer is, we beginnen elkaar beter en beter te kennen, en elkaar meer en meer te vertrouwen, en dat geldt in twee richtingen.
Het dagelijkse badritueel kent vele schakeringen, maar het geluid van de varkensslachting dat initieel gepaard ging met het wassen van Merel’s haar, heeft plaats geruimd voor een moedig volgehouden ademhaling met de tanden op elkaar. Mama en papa vinden dit een ongelofelijke evolutie, en is maar en voorbeeld van het groeiende vertrouwen van de kleine smulpaap. Deze bijnaam is trouwens volkomen terecht! Je zou het moeten zien, dat kind kan eten, het heeft geen naam, en alles zo rustig en kalm en smaakvol. Ze eet werkelijk alles. En, wee de vermaledijde die haar bord wegneemt voor de laatste kruimel verorberd is, die riskeert littekens van een vork in zijn hand.
Op restaurant gaan met onze twee meissies is ook fantastisch aangenaam, deze kindjes zijn ongelofelijk braaf, ze blijven zitten aan tafel, ze eten proper, ze zijn lief, beleefd, met de nodige kleurboeken en potloden worden zelfs de meest moeilijke proeven met glans doorstaan. Het enige probleem is soms in het restaurant geraken, want in de auto zitten doen ze echt niet zo graag. “Pappie, ik wil nie grote rij nie, wil kleinkie rij!” Maar om ergens te geraken moet je meestal toch even in de kar!
Iedere dag worden we meer en meer getest, onze vastberadenheid en weerstand worden gepeild en we moeten er echt voor blijven zorgen dat we op dezelfde golflengte zitten. Anathi is zelfs al gestraft geweest, en vroeger naar bed gemoeten dan haar kleine zus. Wie niet horen wil moet voelen. Dit vond ze hoegenaamd niet leuk. Wij ook niet trouwens, maar de test werkt in twee richtingen. Ook wij tasten af, en bij Merel ondervinden we al veel minder weerstand en koppigheid, en veel minder terughoudendheid.
Beide dames zijn slim. De ene al meer geslepen dan de andere, en ze gebruiken al hun talenten om ons te charmeren. Het is voor ons duidelijk dat het kleinste de laatste periode redelijk verwend is geweest en dat Anathi waarschijnlijk veel affectie is tekort geschoten, wat tot gevolg heeft dat we hier nu zitten met een klein sprot dat gewend is van zeer veel aandacht te vragen en ook te krijgen, én met de oudste die nu ook haar kans waagt, en ook aandacht vraagt, wat wij haar volste recht vinden. Dit resulteert in een zekere vorm van jaloezie, die zich niet manifesteert tussen de meisjes onderling, maar tegenover ons. Geven we de ene wat meer aandacht, dan is de ander (een beetje) misnoegd, en vice versa. Waarbij we wel moeten vermelden, dank daarvoor aan Nadine, de lerares die ons les gegeven heeft in de adoptievoorbereidingsklassen en die ons dit heeft laten beseffen, dat Anathi waarschijnlijk nooit echt de kans heeft gekregen van kind te zijn en nu wel écht die kans verdient. Zij hoort die tijd ook te mogen inhalen, en wij twee gaan haar daar ook in steunen. De buitenwereld zal dat misschien soms niet begrijpen, maar so be it! Zij wil nog in de buggy zitten, ze wil opgetild worden, ze wil affectie, ze wil ook vertroeteld worden net als iedere andere baby, alleen wil zij dat nu, op vijfjarige leeftijd.
Over de eerste jaren weten we niets, helemaal niets. Dit stemt ons een beetje droevig, want we hadden dit graag anders gezien. We weten eigenlijk helemaal niet of de kindjes een goede mama hadden of genoeg liefde gekregen hebben. Ze is simpelweg verdwenen. Over een papa is al helemaal niets geweten. Eén verwijzingspunt naar een gemis in het verleden manifesteert zich dus bij Anathi, maar helemaal zeker kunnen we daar ook niet van zijn.
In ieder geval, we wilden allebei een dochter, het zijn er nu twee(wat we heel in het begin, pas getrouwd, eigenlijk ook wilden). Een dubbele cadeau. In verrassingsverpakking. Zoals een chinees fortune cookie. Ons fortuin loopt hier nu rond, rondhuppelend geluk. Twee emotionele orkaantjes, waarvan we soms alleen het oog mogen aanschouwen, waar het extreem windstil is, maar waar het weer ieder moment kan omslaan. Onze Venus en Serena; onze Pepsi en Shirlie; onze yin en yang; onze…; ons, alles draait nu om ons, maar ons is nu anders, ons is nu vier!