maandag 28 juli

Broeders en zusters, het is nu weeral twee dagen geleden dat ik te biechten ben geweest, dus ga ik meteen bekennen: ik ben niet perfect!(Davy). Meer zelfs dan dat: ik heb gebreken. Ik ben namelijk vergeetachtig. Ja, ik vergeet, en ik bedoel echt vergeten, format c. Niet zoals een kind vergeet braaf te zijn, als het even alleen in de badkamer gesukkeld is en, even later papa de scherven van de lavabo kan samenvegen in een stofwolk van wegstuivend kind, kind dat met de peperdure lipstick van mammie zichzelf een oogcorrectie probeerde te geven, maar niet groot genoeg was om de spiegel te zien en de (toen nog) intacte lavabo als opstapje gebruikte. Ook niet zoals de gebuisde student die na de proclamatie terloops vergeet de uitslag aan mama en papa te vertellen, niet dat papa en mama het niet op voorhand wisten. Nee, mama's en papa's weten zo'n dingen!(vraag dat maar aan opie)
Iets stomweg vergeten, daar ben ik meesterlijk in, zoals het vermelden van de namen van onze twee dochtertjes!(fotootjes mogen nog steeds niet gepubliceerd worden, even geduld tot woensdag(voor de niet zo snellen onder jullie, hihi))
Beeld u het volgende idyllische tafereeltje in:
Lutje:"Je hebt toch de namen op de blog gezet?"
Davy:"Oh, potverdorie!"(eigenlijk niet de correcte woorden, maar de echte woorden zouden te blasfemisch zijn om op papier te zetten)
[blasfemie: spotten met de Allerhoogste, de Almachtige en God wie nog meer, als het maar in de familie blijft]
Lutje:"Maar enfin schat..."
Davy:" Ja zeg..."
Idyllisch nietwaar? Gelukkig maken onze twee engeltjes alles goed, ze breken (nog) geen lavabo's af of komen niet met een slecht rapport naar huis, voorlopig toch...
Waar waren we gebleven?
Nacht 1: rustig.
De volgende ochtend om zeven uur die twee kabouters in ons bed. Prachtig ontwaken! Iedere ouder die dit leest zal dit gevoel herkennen. Even dollen in bed met je twee kleintje is hemels, daar kan zelfs het ochtendhumeur van Keith Richards na een avondje Jack Daniels en een val uit een palmboom niet tegenop!
Nu, tot hier toe was alles als in een droom, maar later op de dag kregen de engeltjes toch blijkbaar een weerslag van heel het gebeuren, en werden wij terug in de realiteit gegooid. Deze meisjes zijn natuurlijk wel uit hun vertrouwde omgeving gehaald, met vreemde mensen meegegaan, en dit niet voor de eerste keer. Vertrouwen moet groeien, en dat komt niet vanzelf. We merken veel angst en gebrek aan vertrouwen, geen wantrouwen maar echt verlatingsangst. Het oudste vraagt steeds maar weer om onze wijs- en middelvinger scoutsgewijs in onze mond te steken, onze tanden erop te zetten en te zweren dat we altijd bij elkaar gaan blijven. Dit gebaar schijnt haar enorm te kalmeren, en zelfs het kleinste( we noemen haar ons spook, wel een schattig, maar wat een karakter) doet ook al deze gebaren. Ook in de auto zijn ze steeds op hun ongemak, ze lijken zich steeds af te vragen of we wel terug gaan komen. Maar we are confident! Met veel geduld en liefde komt dit zeker in orde, moet er nu van door, gaan naar Kaap de Goede Hoop, de eerste keer dat ze de zee gaan zien! We zijn benieuwd.
ps: voor ik het vergeet
Anathi Louisa is onze oudste en Merel Sisonke onze kleinste!
tot overmorgen, Lutje en Dave.