Beminde gelovigen, wegens groot succes een volgend hoofdstuk uit het grootboek der Zuidafrikaanse heldenverhalen. We lieten onze helden achter toen ze net vertrokken op een extreme overlevingstocht door de wildernis bij kaap de goede hoop. Opoffering en ontbering zouden hun deel zijn, maar zelf waren ze zich nog van niets bewust. Onze protagonisten ‘Daredevil’ Dave en ‘Lioness’ Lut zouden samen met hun sidekicks Anathi ‘Naomi Campbell’ Louisa en Merel ‘Spooky’ Sisonke, al gauw heel het zootje Indiana Jonesen en andere Masters of the Universe degraderen tot derderangs superhelden met vervallen houdbaarheidsdatum, die hele dagen rondhossen in veel te strakke maillots of te warm gewassen safaripakjes.
Wij stellen voor de leiding van ons land binnenkort aan onze dochters te geven, neutraliteit verzekerd, het zou wat zijn! Barack Obama, eat your heart out, de leiding van ons land in handen van twee zwartjes, en dan nog vrouwen ook. Hillary Clinton zal uit pure jaloezie en balorigheid een Cohiba Esplendido in één trek willen oproken. Maar laten we toch niet te ver afdrijven…
De meeste dromen zijn bedrog, maar wijzelf zitten nu op een trein die toch veel heeft van een fantastisch mooie droom! De kustlijn van het Kaapse landschap is fantastisch (als iemand er zich een beeld van wil vormen, die vraagt het maar aan ‘nonkel’ Eddy, die is er al geweest en kan er ongetwijfeld uren over vertellen). Hier dan rondrijden met die twee mooie meissies in onze auto maakt het alleen mooier. Wijzelf zitten wel nog volop in een leerproces en vragen onszelf dikwijls af of we het wel goed doen. We zijn al jaren gewend ons tweetjes op vakantie te gaan, of met volwassen vrienden, maar onze huidige reispartners vragen wel iets meer van ons, en soms denken we dat we iets te veel van hen verlangen. Het zijn tenslotte nog heel jonge kindjes.
Meestal slapen ze goed, zoals we de vorige dagen al geschreven hebben. Maar de voorbije nacht was wel even anders. Gistermorgen was voor ons de grote dag. We moesten om halfnegen op de rechtbank zijn in Belville, een buitenwijk van Kaapstad. Dit had tot gevolg dat we de kindjes veel te vroeg moesten wakker maken en ze tegen het einde van de dag compleet oververmoeid waren (wij ook trouwens, want zwaar is het wel, ineens twee broekies in ons leven). Na zo’n dag is er niets beter da te genieten van een film met Claudia Cardinale en een glaasje whisky. Lutje is rond middernacht gaan slapen, na het plaatsen van de eerste foto’s op de blog, en Davy om kwart na één en om half twee was Anathi er alweer om een plasje te maken, het arm schaap heeft wat last van haar blaasje en moet om de haverklap gaan plassen. Een uur later nog eens, en om vier uur was Merel daar, ze had last van een nare droom. Die hebben we dan maar bij ons in bed genomen en toen Anathi voor de tweede daaropvolgende keer ging plassen, is die ook maar bij ons gekropen (rond half zes), zodat onze vermoeiende dag nog een vermoeiend vervolg kreeg. Godzijdank voor het daglicht!
Merel (sisonke) is soms heel grappig. Ze kan nog niet zo goed praten en zegt een t in plaats van een s. Titonke wil nie slaap nie! Titonke wil eet! Lekkere kot! Ze hebben allebei kietels over hun hele lichaam en zijn zeer lijfelijk en uit op lichaamscontact. Ze gaan zeer graag in bad, behalve als ze te moe zijn en Merel wil niet dat haar haar nat wordt (nie watte haar nie!). Met de hulp van haar grote zus komt het dan meestal wel goed, ze helpen elkaar enorm. In het begin waren ze ook zeer gretig aan tafel, en leken ze alles zo snel mogelijk op te willen eten, voor iemand anders ermee vandoor zou gaan, denkelijk een gevolg van in het tehuis, maar dat is nu al veel beter. Het is moeilijk te geloven maar zelfs dat kleine sprot eet al spaghetti met alleen een vork, en de spaghetti mag niet gesneden zijn. Het is wonderbaarlijk te zien hoe de kleine de slierten op haar vork draait en ze rustig naar binnen speelt, we hebben het gefilmd en zullen aan dat filmpje later nog veel plezier beleven. Ze eten beide alles, alles wat we tot hiertoe hebben voorgezet. Zelfs gamba’s, en die pellen ze zelf, we moeten wel toegeven dat dit voor de kleinste nog een beetje moeilijk is, maar ja, papa kan dat zelf nog maar net.
Allez, weer heel wat info, ben het nu beu te typen, naar het schijnt typ ik als ne ‘polies’, met twee vingers, morgen meer! Drukkies en kussies van de drie meissies en papa.
Ps: die opofferingen en ontberingen vielen wel mee, tenzij je bezwaar hebt tegen het verorberen van drie kilo gamba’s in een lekker zonnetje in een jachthaven op het kaapse schiereiland, met een lekker glaasje. Er bestaan zwaardere beproevingen in het leven. Viva la vida!
Pps: Op algemeen verzoek van meter Martine, vertel ik hier nog even over Lut. Met Lut gaat het fantastisch. Ze is superblij met onze twee meiden en zit boordevol vertrouwen voor de toekomst en heeft zelfs een mooi compliment gekregen van de maatschappelijk werkster. In een interview had die op een bepaald moment tegen Lutje gezegd: ‘jaja, maar bij dat ander koppel is het wel hun eerste kindje hé’. Het ging over een ander koppeltje dat hier nu ook is voor adoptie (baby Aaron). ’s Anderendaags komt ze terug binnen en zegt:’ Lutje, ik moet mij verontschuldigen. Want het is bij jullie ook jullie eerste maal dat jullie ouders zijn, het voelt alleen zo niet aan, jullie lijken al zo vertrouwd met de situatie.’ Dat gaf ons wel een goed gevoel. Lut is een supermama en kan beide kindjes enorm troosten. Merel was vanaf het eerste uur helemaal gewonnen voor Lutje, en blijft een mama’s kindje, ze is wel nog klein maar we denken dat ze enorm verwend is in het tehuis. Dit is wel belastend voor mama Lut want de kleine wil constant bij haar zijn en dikwijls is het bleiting als ze Anathi eens wat aandacht geeft. Ze geniet enorm van de kindjes te kleden en kwijt zich met verve van deze taak. Ook pou pou pampers kan ze goed verwisselen (kaka is bij merel pou pou) en stinken, ho man!
